REALİTELERİMİZ VE İDEAL YÖNETİCİ OLMA MES'ELEMİZ

İnsanlar bazı dönemlerde nimetlerin alındığı zamanları imtihan sanar, ancak aynı şekilde nimetlerin verilmesi de imtihandır.

“Verdikleriyle denemek için sizi yeryüzünün halifeleri kılan ve kiminizi kiminize derecelerle üstün yapan O'dur.” ayeti

ve “Üç kişi yolculuğa çıkarlarsa, aralarından birini imam (başkan) seçsinler!” hadisi bizlere her hal ve durumda öndere, lidere ihtiyaç duyulduğunu gösterir.

İmam, arapça “ümm” kökünden, anne ile aynı kökten gelir. Bu ise yöneticilikte şefkatin elden bırakılmaması gerektiğini bize öğütler.

“İnsan, kendisinin başıboş bırakılacağını mı zanneder?” ayeti bize gösterir ki amaçsızlık, hedefsizlik yoktur. Hedefimiz olduğu zaman da ekibimize bir yönetici gerekli olur.

Kötülükler ve imtihanların korkusuyla sorumluluklardan kaçmamak gerekir. Sorumluluktan kaçarsak sorumsuz sorumluların yanlış kararlarına kızma hakkımız da yoktur.

Lider olmak yalnızca falanca yerde yönetici olmak değildir. Bıçkın ruhlu birer karakter olmak, hakkı söylemekten çekinmemek gerekir, bununla beraber kendi nefsimize karşı da yönetici olmak gerekir.

Çağın Ebu Zer’i olmak, yüksek yönetici makamlarda bulunmasak dahi yanlışlık, haksızlık gördüğümüzde ses çıkarmak gerekir. Haksızlık karşısında susanın dilsiz şeytan olduğunu unutmamak gerekir. Bir yanlışın durdurulması için adım atmak da yöneticiliktir.